De dingen des levens !

Een oude man gaat jagen in het bos. Hij draagt een versleten jagershoed en een geweer over zijn schouder. De bomen staan hoog en dicht op elkaar, hun bladeren ritselen in de wind. De man loopt langzaam, zijn ogen speurend naar sporen van wild. Hij volgt een smal pad dat dieper het bos in leidt.

De lucht is koel en vochtig, en de geur van aarde en mos hangt in de lucht. De oude man voelt zich één met de natuur, zijn zintuigen op scherp. Hij hoort het gekraak van takken onder zijn voeten en het gefluit van vogels hoog in de bomen.

Plotseling ziet hij iets bewegen tussen de struiken. Een hert! Zijn hart bonst in zijn borst terwijl hij zijn geweer optilt en richt. Maar dan stopt hij. De ogen van het hert ontmoeten de zijne, en hij ziet de angst en het leven in die diepe bruine ogen. De oude man laat zijn geweer zakken. Hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om te schieten.

In plaats daarvan glimlacht hij naar het hert en laat het rustig weglopen. Hij heeft genoeg gejaagd in zijn leven. Nu wil hij alleen nog maar genieten van de schoonheid van het bos en de vrede die het hem brengt.

En zo vervolgt de oude man zijn weg, dieper het bos in, met een glimlach op zijn gezicht. Hij is misschien niet meer zo snel als vroeger, maar hij weet dat hij nog steeds één is met de natuur. En dat is genoeg voor hem.

Dit is een blog met behulp van AI.
Verhaal: Bing Copilot
Tekening: Microsoft Designer

Fijne vrijdag en tot de volgende.

🙂

Gisteren woensdag was het erg koud en nat. Niet te geloven dat de zomer dichterbij komt. De gemiddelde temperatuur alhier lag rond de zes graden. Gelukkig heb ik dinsdag het gras gemaaid. Dat stond meer dan hoog. Ik was niet de enige. Overal in de straat en omgeving hoorde ik het geluid van grasmaaiers.

Wat doet een mens dan ? Gelukkig is er de PC nog. Luisteren naar de show van Hans Bank of Spotify opzetten. Ondertussen schrijven aan mijn verhalen. Ditmaal weer enkele bladzijden over de hachelijke avonturen van meester Pilchard. Of die ooit gaan verschijnen en indien ja, wanneer weet ik niet.

De foto nam ik op het stationsplein, maar de meesten onder jullie herkennen die omgeving. Die nam ik toen ik rond de middag een boodschap deed in één van de vele zaken daar op het plein. Niet bepaald een foto om vrolijk bij te worden.

Nu afwachten of het echt warmer weer zal worden komend weekend.

Tot de volgende !

🙂

Zondag waren Eva en ik weer eens te vinden in het woonzorgcenter waar mijn moeder verblijft. Ze was zoals steeds blij ons te zien. Zoals steeds zat ze vast in haar rolstoel. Nu had ze een pop bij zich. “Ik zorg voor dit kindje”liet ze ons weten. Nu en dan praatte ze tegen dat “kindje”. Een verpleegster liet ons weten dat moeder rustig geworden is sedert ze voor die pop mag zorgen.

Samen gingen we naar het cafétaria. Eva had een gesprek met een vrijwilligster over breien. Die dame zou haar helpen. Ondertussen zat ik met moeder aan een tafel. Met veel moeite liet ze de pop los. Die legde ik naast haar terwijl ze haar taartje op at.

Ze leeft dus duidelijk in een andere wereld. De echte wereld lijkt steeds verder af. Feit is dat ze gelukkig is met dat “kindje”.

Dit was het voor vandaag.

Tot de volgende.

🙂

Zaterdagmiddag had Eva zin om even naar Menen te gaan. Menen is een stad nabij de Franse grens. Daar is er een winkelstraat die bekend staat als “De barakken”.

De Barakken is een arbeiderswijk in de Belgische stad Menen, tussen de Leie en de Franse grens. De wijk ligt in tegenstelling tot Menen-centrum op de zuidelijk oever van de rivier, en vormt een bebouwd geheel met de Franse stad Halluin (Halewijn). zie ook wikipedia.

De Rijselstraat, de hoofdweg door de wijk, is vooral op zondagen erg druk, door het drukke winkeltoerisme door Noord-Fransen.

Het was tijden geleden dat we daar nog eens kwamen. Het viel Eva op dat het er niet meer zo bruisend is gelijk enkele jaren terug. Toen was het steeds erg druk en kon je zowat van de ene winkel in de andere lopen. Nu is er veel leegstand en verval.

Gelukkig hadden we geen zin in een chinese maaltijd. Toch zijn we even de inwendige mens gaan versterken. Aan pittazaken en aanverwante geen gebrek.

Nadien ging we verder met wandelen en shoppen. Dan werd het tijd om terug naar de auto te stappen. Die stond aan de andere kant van de Leie geparkeerd. Aan vrije parkeerplaatsen geen gebrek, integendeel.

Nog even zicht op de Leie :

De Leie (Frans: Lys) is een rivier in Frankrijk en België. Het is een zijrivier van de Schelde en mondt er in uit in de stad Gent. De rivier ontspringt in Lisbourg en is ongeveer 200 kilometer lang. De Leie vormt de Belgisch-Franse grens van Armentières tot Menen. Voor meer infot zie wikipedia.

Zo zat deze zaterdagnamiddag er weer op.

Tot de volgende.

😉

Tante Martha : het was me het weekendje wel !
Erna : wat heeft uw vent nu weer uitgestoken ?
Bieke : nonkel Juul ligt nog steeds bewusteloos in het schuurtje.
Erna : dat zou van mij geen waar zijn hoor. Mijn vent mag geen bier drinken.
Tante Martha : gelukkig was Oldman niet in de buurt. Het zou nog erger geweest zijn.
Flip : laat ik maar een plaatje draaien om deze maandag mee te starten.

Hopelijk hebben jullie geen hoofdpijn na afgelopen weekend.

Geniet de dag en tot de volgende.